Verkrachting is de enige misdaad waarbij de dader zich onschuldig voelt en het slachtoffer zich schaamt (Chesnais, 1981)
Naast “nee” zeggen, wordt van een slachtoffer ook verwacht dat ze zich van begin tot einde fysiek verzet tegen de verkrachting. Als ze dat niet kan “bewijzen” en niet heel hard en voortdurend “nee” heeft gezegd, wordt gedacht dat ze het “eigenlijk” wel wilde. Op die manier geven we soms vrouwen de schuld. En dor dat te doen, houden we het systeem in stand.
Dit leidt ons terug naar “consent” of expliciete toestemming (dat we dat in module 2 hebben besproken). We laten er nog eens een video over zien: