Μπορούμε να πούμε ότι η κοινωνία δίνει κάποιο είδος άδειας σε ορισμένα πεδία, στιγμές ή καταστάσεις.
Ο Kaufman μας υπενθυμίζει ότι, «οι πράξεις ανδρικής βίας και βίαιης επιθετικότητας (εναντίον άλλων ανδρών ή γυναικών) πανηγυρίζονται στον αθλητισμό και στον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία και στον πόλεμο. Όχι μόνο επιτρέπεται η βία, αλλά ωραιοποιείται και ανταμείβεται. Οι ιστορικές ρίζες των πατριαρχικών κοινωνιών είναι η χρήση της βίας ως κλειδί για την επίλυση διαφωνιών και διαφορών, είτε μεταξύ ατόμων, ομάδων ανδρών, ή, αργότερα, μεταξύ εθνών».
Επίσης, βλέπουμε καθημερινά πολλή «άδεια» σε πολλά κοινωνικά έθιμα, νομικούς κώδικες, και επιβολή του νόμου.
«Σε πολλές χώρες, οι νόμοι κατά της κακοποίησης συζύγων ή της σεξουαλικής κακοποίησης είναι χαλαροί ή ανύπαρκτοι. Σε άλλες χώρες, οι νόμοι είναι παράλογοι, όπως σε χώρες όπου η κατηγορία του βιασμού μπορεί να διωχθεί μόνο εάν υπάρχουν αρκετοί άνδρες μάρτυρες, και όπου η μαρτυρία της γυναίκας δεν λαμβάνεται υπόψη».
3.4. Το τέταρτο «Π»: Το Παράδοξο της Δύναμης των Ανδρών
Αυτό ονομάζεται επίσης αντιφατικές εμπειρίες δύναμης των ανδρών και εξηγεί ότι οι εσωτερικευμένες προσδοκίες της αρρενωπότητας είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν ή να επιτευχθούν.